سکته مغزی وقتی رخ می‌دهد که جریان خون به قسمتی از مغز قطع شود یا خونریزی کند. اگرچه لخته‌های خونی گاه خودبه‌خود کاهش می‌یابند، اما آسیب ناشی از کمبود اکسیژن و خون‌رسانی ممکن است برای همیشه باقی بماند. شروع سریع درمان، کلید اصلی کم کردن عوارض و بازگرداندن بیمار به زندگی روزمره است.
علائم هشدار و ضرورت توجه
وقتی یک سمت صورت ناگهان افتادگی پیدا کند یا توان حرکت دست و پای همان سو کاهش یابد، نباید تردید کرد. اختلال ناگهانی در گفتار، درک واژه‌ها، تعادل یا بینایی (تاری یا دوبینی) نیز از پرچم‌های خطر هستند. حتی مشکل ناگهانی در بلع یا سرگیجه شدید ممکن است نمایانگر سکته باشد. اهمیت دارد که هر کدام از این نشانه‌ها، حتی به‌تنهایی، فورا به‌عنوان هشدار در نظر گرفته شوند و بی‌درنگ به اورژانس اطلاع داده شود.
پنجره طلایی درمان
بزرگ‌ترین فرصت برای کاهش عواقب سکته مغزی، چهار ساعت نخست پس از بروز علائم است. طی این بازه، امکان تزریق داروهای ترک‌کننده لخته و اجرای روش‌های مکانیکی خارج کردن لخته فراهم می‌شود. هر دقیقه تأخیر یعنی تخریب میلیون‌ها سلول مغزی و افزایش احتمال ناتوانی دائمی یا حتی مرگ بیمار.
- تماس فوری با اورژانس و انتقال به مراکز تخصصی در کمتر از چهار ساعت
- بهره‌گیری از داروهای حل‌کننده لخته و روش‌های پیشرفته در بخش سکته (Stroke Unit)
از پیشگیری تا بازتوانی
تلاش برای پیشگیری از سکته با کنترل فشار خون، قند و چربی خون آغاز می‌شود. پس از مرحله حاد، توانبخشی فیزیوتراپی، گفتاردرمانی و تمرین‌های قدرتی به بازگرداندن مهارت‌های حرکتی و گفتاری کمک می‌کنند. آشنایی عمومی با علائم سکته و سرمایه‌گذاری در شبکه‌های تخصصی درمانی، می‌تواند شانس بهبود را به‌طرز چشمگیری افزایش دهد.
