انتشار یک مصاحبه جنجالی با کلینت ایستوود ۹۵ ساله در یک روزنامه اتریشی، که بعدها مشخص شد کاملاً ساختگی است، بار دیگر پرسش‌های جدی درباره سلامت، شفافیت و اخلاق در روزنامه‌نگاری سینمایی را برانگیخته است.
به گزارش ایسنا، روزنامه اتریشی “کوریر” (Kurier) با انتشار گفت‌وگویی به ظاهر “اختصاصی” با کلینت ایستوود، اسطوره ۹۵ ساله سینما، موجی از واکنش‌ها را به دنبال داشت. این مصاحبه شامل نقدهای صریح ایستوود درباره وضعیت کنونی سینما بود و در فضای کم‌رمق خبری پس از جشنواره کن و پیش از شروع تابستان، به سرعت در فضای مجازی و رسانه‌های سینمایی دست به دست شد. اما غافلگیری اصلی زمانی بود که این مصاحبه، جعلی اعلام شد.
کاترین شوارد در مطلبی برای گاردین، به عمق این رسوایی اشاره کرده است. در دورانی که اخبار مهم سینمایی کمیاب شده‌اند – مثلاً تب “مأموریت غیرممکن” فروکش کرده و تنها موفقیت غیرمنتظره “لیلو و استیچ” در گیشه باقی مانده که آن هم چندان خبرساز نیست – چنین مصاحبه‌ای از یک چهره افسانه‌ای، به سرعت مورد توجه قرار می‌گیرد. شوارد به رکوردهای خبری نشریات معتبری چون “ورایتی” و “هالیوود ریپورتر” در هفته‌های اخیر اشاره می‌کند که شامل خبرهایی مانند ابراز تعجب مایکل سرا از آشنایی جکی چان با او، یا اشک ریختن رنه زلوگر حین فیلم‌برداری “بریجت جونز” بود؛ در چنین فضایی، مصاحبه‌ای که در آن کلینت ایستوود خطاب به کارگردانان جوان می‌گوید “باید کمی به خود بیایند”، اهمیت چشمگیری پیدا می‌کند.
واکنش عجیب روزنامه و سوالات بی‌پاسخ
آنچه عجیب‌تر است، واکنش خود روزنامه کوریر به بازتاب گسترده این مصاحبه بود. به نظر می‌رسد آن‌ها از این حجم توجه شگفت‌زده شده‌اند. این واکنش شاید چندان هم دور از انتظار نباشد؛ چرا که ساختار روزنامه‌نگاری سینمایی هنوز ریشه در دورانی دارد که گوگل‌ترنسلیت وجود نداشت و می‌شد با کنار هم قرار دادن ۱۸ مصاحبه پراکنده از یک دهه گذشته، یک “گزارش جدید” خلق کرد.
کوریر ادعا کرده است که اشتباه اصلی‌شان، معرفی این مطلب به عنوان “مصاحبه اختصاصی” بوده، در حالی که در واقع “پرونده‌ای به مناسبت تولد” ایستوود بوده است. بر اساس بیانیه این روزنامه، خبرنگار مربوطه، “الیزابت سره‌دا”، دسترسی خود به مطالب این مصاحبه را به نادرستی معرفی کرده بود و به همین دلیل همکاری با او قطع شده است.
اما اگر این ادعا درست باشد، سوالات بیشتری مطرح می‌شود. یک مصاحبه در این سطح، معمولاً نیازمند هماهنگی‌های گسترده‌ای از سوی سردبیر، ادیتور عکس، روابط عمومی فیلم و مدیر برنامه‌های بازیگر است. اینکه چطور ممکن است هیچ‌کدام از این مراحل طی نشده باشد و روزنامه‌ای بدون تأیید زمان، مکان یا شرایط مصاحبه، مطلبی از چنین ستاره شناخته‌شده و کم‌حرفی را منتشر کند، ابهام‌آمیز است.
معمای اعتبار و انجمن رسوایی‌زده
در ادامه بیانیه، کوریر به طرز عجیبی از خبرنگار خود دفاع کرده و گفته که او “دهه‌هاست در هالیوود فعالیت دارد و با بزرگ‌ترین ستارگان مصاحبه کرده… نزدیکی‌اش با این ستاره‌ها کاملاً شناخته‌شده است.”
نکته بحث‌برانگیزتر آنجاست که این روزنامه برای اعتباربخشی به سره‌دا، به عضویت او در “انجمن مطبوعات خارجی هالیوود” اشاره می‌کند. این نهاد، که تا پیش از انحلالش در سال ۲۰۲۳ برگزارکننده جوایز گلدن گلوب بود، سال‌ها به دلیل اتهامات فساد، رشوه‌گیری، رفتارهای غیرحرفه‌ای و فقدان شفافیت، به شدت مورد انتقاد قرار داشت و سرانجام پس از تحریم گسترده از سوی بازیگران، مدیران تبلیغاتی و حتی شبکه‌های تلویزیونی، مجبور به عذرخواهی و سپس انحلال شد.
در واقع، بسیاری از روزنامه‌نگاران سینمایی، از جمله سره‌دا، دسترسی خود به ستارگان را بیشتر در قالب میزگردهای شلوغ و محدود در جشنواره‌ها به دست می‌آورند. این جلسات معمولاً پرزحمت، کوتاه، پر ازدحام و غیرانحصاری هستند.
تأیید غیرمستقیم ایستوود و درس برای رسانه‌ها
نکته اصلی این رسوایی، از جانب خود کلینت ایستوود مطرح شد. منابع نزدیک به او اعلام کردند که تمام جملات نقل‌شده در مطلب کوریر، واقعی هستند اما مربوط به مصاحبه‌های گذشته او بوده و او در هفته‌های اخیر هیچ‌گاه با این روزنامه گفت‌وگو نکرده است. ایستوود، در آستانه صدمین سال زندگی‌اش، بیش از پیش مراقب جزئیات رسانه‌ای منتشر شده درباره خودش است.
این رویداد، نه تنها یک زنگ خطر برای روزنامه‌نگاران سینمایی است که باید به دقت منابع خود را تأیید کنند، بلکه پرسش‌هایی جدی را درباره مسئولیت‌پذیری رسانه‌ها در برابر اطلاعاتی که منتشر می‌کنند، مطرح می‌سازد.
