جشنواره ملی موسیقی جوان امسال بیش از هر دوره‌ی گذشته نشان داد که نسل نو توانسته از دل مشق‌های شهری بیرون بیاید و میراث مقامی کشور را به کنسرت‌ها و صفحه‌های مجازی بازگرداند. پدید اصلی این تحول، گرایش نوجوانان و جوانان به سازهای اجدادی است؛ پدیده‌ای که نه تنها رنگ و بوی فرهنگ کهن را زنده نگه می‌دارد، بلکه آینده‌ی بازار حرفه‌ای موسیقی را نیز متحول می‌کند.
بازگشت به ریشه‌ها؛ انتخاب سازهای بومی
سال‌ها موسیقی شهری و سازهای کلاسیک غربی جزئی از هویت هنری نوجوانان بود، اما امروز:
- سازهایی مانند قانون، کمانچه و دف در رقابت با ارگ و گیتار جایگاه پیدا کرده‌اند
- جوانان از طریق شبکه‌های اجتماعی و کانال‌های دیجیتال، اجراهای مقامی را با کیفیت ضبط و منتشر می‌کنند
این جهش باعث شده جشنواره به مرکز اصلی کشف استعدادهای بومی بدل شود؛ جایی که نوازندگانی از دورترین روستاها هم انگیزه می‌یابند به تهران بیایند و هنر اجدادی‌شان را به مخاطب ملی و جهانی معرفی کنند.
جشنواره به‌عنوان سکوی پرتاب
تغییر رپرتوار و ورود رشته‌های تازه در هر دوره، نوازندگان را وادار می‌کند بیش از گذشته به آموزش و تمرین بپردازند. دو ویژگی کلیدی جشنواره عبارت‌اند از:
- ایجاد فضای رقابت سالم میان شرکت‌کنندگان در سطوح مختلف
- امکان دریافت بازخورد مستقیم از داورانی که خود از پیشکسوتان موسیقی مقامی هستند
با این ساختار، نه‌تنها تعداد نوازندگان مقامی در ایران افزایش یافته، بلکه کیفیت اجراها به سطحی رسیده که کنسرت‌های بین‌المللی را نیز در تیررس قرار داده است.
نسخۀ آینده برای حفظ و توسعه
پریچهر خواجه به جوانان توصیه می‌کند مسیر تازه‌ی خود را جدی بگیرند و باور داشته باشند که موسیقی مقامی نیاز به پشتکار، آموزش مداوم و تولید محتوای مستمر دارد. تقویت این جریان می‌تواند:
- گردشگری فرهنگی را در استان‌ها رونق دهد
- هویت جمعی را در میان نسل جدید تحکیم کند
به این ترتیب، جشنواره ملی موسیقی جوان تنها نقطه آغاز نیست، بلکه نخستین فصل از یک داستان بلند در احیای هنر اصیل ایرانی به شمار می‌رود.
