وقتی صدای سوت آغاز بازی به جای شور و هیجان، نگرانی و هراس در دل تماشاگران می‌افکند، باید پرسید که آیا فوتبال هنوز لذت و امنیت را در کنار هم می‌آورد یا بدل به تجربه‌ای خطرناک شده است؟ طی هفته چهارم لیگ برتر، ضعف زیرساخت در ورزشگاه تختی تهران و سقوط ورق آلومینیومی از سقف پارس شیراز، بار دیگر بیم جانی هواداران را گرد هم آورد.
هشدارهای ملموس در دو نقطه کشور
- چمن نامناسب و زیرساخت‌های سست: در ورزشگاه تختی، چمن دچار بیماری فنی و فقدان کارشناس نگه‌داری است، پارکینگ ورودی غیربهداشتی و جایگاه خبرنگاران غیرایمن گزارش شد. سقوط مکرر بازیکنان و لیز خوردن در نقاط گوناگون زمین، زنگ خطری برای پیشگیری از آسیب‌های جسمی‌ست.
- سقوط ورق و ریسک جانی: ورزشگاه پارس شیراز، محلی که یک قطعه آلومینیومی ده‌ها متر آزاد شد و به تماشاگران اصابت کرد، تنها یک قدم تا حادثه‌ای مرگبار فاصله داشت. تکرار این‌گونه سقوط اشیا، نشان می‌دهد برچیدن نقاط پرخطر در قلب سکوها به تعویق افتاده است.
از غفلت تا اقدام؛ الزامات یک نظارت هوشمند
اگر فدراسیون و ستاد استانداردسازی، مسئولیت صدور مجوز را بر عهده دارند، باید شفاف پاسخ دهند که کدام شاخص‌ها را سنجیده‌اند و چرا پس از وقوع حادثه، پرسش از مدیران ستادی به تعویق افتاده است. تنها چند گام ساده می‌تواند ضریب ایمنی را تضمین کند:
- بازدید دوره‌ای سازه‌ها و اجزای سقف با حضور مهندسان سازه و متخصصان ایمنی
- تدوین پروتکل‌های اجباری برای استانداردسازی چمن، نور، خدمات پزشکی و مسیرهای فرار
- راه‌اندازی سامانه «گزارش خطر» برای تماشاگران تا پیش از آغاز بازی، خطرات مشهود را اطلاع دهند
- آموزش مستمر نیروهای حراست و امدادگر برای واکنش به وضعیت‌های اضطراری
در پایان، فوتبال باید میدان رقابت و لذت باشد، نه معرکه‌ای پر از سقف‌های سست و چمن‌های لغزنده. تا زمانی که سلامت هوادار اولویت نباشد، هیچ سوت شروعی، به معنای آغاز یک بازی بی‌خطر نیست.
