خبر درگذشت احمد پژمان، آهنگساز و پیشگام عرصه موسیقی کلاسیک ایرانی، در نهم شهریورماه جامعه هنری کشور را در غمی سنگین فرو برد. این هنرمند برجسته که با خلق نخستین اپرای ایرانی و آثار ماندگار در موسیقی فیلم، تأثیری عمیق بر نسل‌های مختلف موسیقیدانان داشته است، با انتشار پیام‌های تسلیت از سوی چهره‌های شاخص موسیقی همراه شد.
در پیام‌های منتشرشده، مجید انتظامی تأکید کرد که «رفتن احمد پژمان، فقدانی است که باورش دشوار است؛ انسانی به بزرگی و نیکی او را نمی‌توان از یاد برد.» او یاد و نام این استاد را نشانی از تلاش بی‌وقفه برای اعتلای هنر ایران خواند.
علی صمدپور با اشاره به روزهای مشترک تمرین و سفر با پژمان، نوشت «حضور ایشان در جمع علاقه‌مندان به موسیقی مانند جرقه‌ای بود که زیر اجاقی کوچک آتش بزرگی به پا می‌کرد. خاطرات تبریز با همدلی استاد پژمان و دوستانی چون محمودرضا نوربخش و امیر بهاری هرگز فراموش نخواهد شد.»
اردشیر کامکار و اردوان کامکار در پیام‌های جداگانه، احمد پژمان را یکی از تأثیرگذارترین آهنگسازان معاصر ایران دانستند و فقدان او را ضایعه‌ای جبران‌ناپذیر توصیف کردند. کارن همایونفر نیز نوشته «جای خالی ایشان هرگز پر نخواهد شد» و کیهان کلهر با حسرت از «رفتن استادی که دوباره یافتن‌ش دشوار است» سخن گفت.
سعید فرج‌پوری و بیژن کامکار با اشاره به آثار ارزشمند پژمان، از ماندگاری خلقیات او در خاطره موسیقیدانان نام بردند. عرفان وکیلی در تأکید بر جایگاه استادش افزود «شاگردی در محضر ایشان بزرگ‌ترین افتخار زندگی من بود.»
تهمورس پورناظری ضمن ابراز تاسف از فقدان این چهره برجسته، «روحش را شاد و راهش را پررهرو» آرزو کرد. علی رهبری نیز در پیامی انتقادی خطاب به مسئولان فرهنگی نوشت که «کاش لیاقت بهره‌مندی از حضور چنین هنرمندی را داشتند.»
احمد پژمان علاوه بر تألیف اپرا و آثار ارکسترال، سال‌ها در کسوت استاد دانشگاه و مربی نسل جدید آهنگسازان فعالیت کرد. بی‌شک میراث او ـ از فصول درخشان موسیقی معاصر ایران تا آموزه‌هایی که به شاگردانش منتقل کرد ـ همچنان الهام‌بخش اهالی فرهنگ و هنر خواهد ماند.
