در سال‌های اخیر، کاهش تدریجی سهم دلار از ذخایر رسمی بانک‌های مرکزی و ظهور فناوری‌های پرداخت نوین، دو چالش اساسی در مسیر «امتیاز گزاف» و «اهرم ژئواکونومیک» این ارز جهانی به‌شمار می‌روند. ایالات متحده اما به‌جای شتاب در انتشار ارز دیجیتال بانک مرکزی، راه‌حلی خصوصی را برگزیده است: استیبل‌کوین‌های دلاری که با پشتوانه اوراق خزانه یا سپرده‌های بانکی، پایگاه جدیدی برای تراکنش‌های فرامرزی می‌سازند.
چرا دولت آمریکا به استیبل‌کوین‌ها دل بسته است؟
این توکن‌ها ترکیبی از مزیت پیشگامی دلار و حمایت نظارتی هستند که می‌توانند:
- هزینه و زمان انتقال وجوه را کاهش دهند
- اطمینان بخش خصوصی به تسویه‌های مبتنی بر دلار را پایدار یا حتی گسترش دهند
اگر بخش خصوصی با توکل بر این ابزارها، به تراکنش‌های دلاری وفادار بماند، پایه‌های مالی و پولی آمریکا در عرصه جهانی تقویت خواهد شد.
واکنش رقبا و فرصت‌های پیش رو
استیبل‌کوین‌های دلاری بدون تأثیر نخواهند ماند؛ رقابت اروپا و چین به‌گونه‌ای چشم‌انداز ترسیم می‌کند:
- اروپا: با بازار سرمایه باز و اعتماد نهادی قوی، می‌تواند استیبل‌کوین‌های یورویی را از سوی بانک‌ها و شرکت‌ها عرضه کند تا به توسعه صورتحساب و پرداخت‌های مبتنی بر یورو شتاب دهد.
- چین: کنترل سرمایه و محدودیت نقدینگی یوان در خارج، ریسک استفاده از استیبل‌کوین‌های یوآنی را بالا برده؛ با این حال، فشار برای استقلال پرداخت‌های فرامرزی ممکن است پکن را به سمت آزادسازی بیشتر سوق دهد.
در عصری که نوآوری‌های مالی مرزهای بانکی را درمی‌نوردند، استیبل‌کوین‌ها فرصتی برای دلار ساخته‌اند تا دست بالاتری در رقابت ارزها حفظ کند و از این پس، قواعد بازی در بازارهای جهانی متفاوت‌تر دنبال شود.
